Ik heb niets dan lof voor de mensen die mij begeleidde tijdens mijn revalidatie. Het zijn stuk voor stuk helden, echt waar! Maar dat neemt niet weg dat het voor de patiënt heel vaak een pijnlijke, vernederende ervaring is, en dat hij het onvermijdelijk als beschamend gaat ervaren. Het volgende is, van alle stukken die ik toen geschreven heb, misschien het pijnlijkste om na te lezen.
UZ Gasthuisberg, maart 2017
Naakt sta ik voor de lavabo.
Er is ook een spiegel. Dat weet ik wel, maar die is nutteloos, omdat mijn bril op het kastje ligt, rechts van mij.
Vlak achter mij staat een therapeut, een jonge dame, maar ik zie haar uiteraard niet.
Rechts achter mij staat een student, een jonge man, die aan dit soort situaties nog duidelijk moet wennen.
Met de nodige assistentie begin ik mij te wassen. Gezicht, armen, buik onderbuik, benen.
“En nu,” vraagt ze, “wat ga je nu doen?”
Ik zeg niets want ik weet het ineens niet meer.
Dus stelt ze de vraag opnieuw.
Ik geraak wel een klein beetje in paniek, omdat ik het antwoord niet weet.
Hoe kan het nu, na zoveel jaren van probleemloos lavabo-gebruik, dat ik de volgende stap niet weet?
Ik schaam mij dood.
En ik hoop dat ik morgen het antwoord wel weet.
Be First to Comment