Ik had het zelf niet door, maar het is mij deze week opgevallen dat ik helemaal niets over muziek heb gezegd in heel deze blog. En dat zullen de mensen die mij in het echte leven kennen ongetwijfeld een beetje raar vinden. Muziek is sinds mijn zestiende altijd een heel belangrijk aspect van mijn leven geweest. Ik kreeg een gitaar voor mijn zestiende verjaardag. Nu ja, eigenlijk leek het meer op een houten doos met kaasdraadjes – heel pijnlijk om te spelen. Maar sindsdien ben ik maar blijven spelen, nieuwe instrumenten ontdekken en vooral muziek maken. Je zou kunnen zeggen dat ik mezelf vond in de muziek die ik speelde. Optredens waren altijd spannend en een bron van ongelooflijk veel plezier.
People’s Cap
In 2015 vormde ik, samen met mede multi-instrumentalist Phil Lane de duo ‘People’s Cap’. Tot 2017 traden we regelmatig op, vooral in het Brusselse. Samen schreven we heel heel wat liedjes en instrumentals, en we gingen er prat op dat bij elk evenement wij het grootste aantal instrumenten zouden spelen, ongeacht hoeveel nummers we mochten brengen. Als we drie nummers mochten brengen, hadden we vaak zes instrumenten mee… Zo werd het voor ons (en hopelijk het publiek) heel afwisselend. Toch heb ik de indruk dat niet alle techniekers daar even enthousiast over waren!
Het gebrek aan muziek in deze blog komt natuurlijk door de nadruk op de visuele beperking die ik heb opgelopen vanwege mijn beroerte. Dat was ongetwijfeld de moeilijkste uitdaging voor mij. En dat blijft ook zo, natuurlijk – anders was ik nooit met deze blog begonnen. Maar het was zeker niet de enige uitdaging.
Muziek spelen – gaat dat nog?
Tijdens de beroerte werd mijn linkerarm verlamd. Die hing eerst gewoon naast mijn lichaam. Maar gelukkig zag ik tijdens de eerste weken al veel verbetering, en kon ik er gaandeweg steeds meer mee aanvangen. Ik blijf nog altijd met geen gevoel in mijn linker bovenarm, schouder en nek. Het gevoel kwam terug in mijn onderarm en hand, behalve voor de pink- en ringvinger, die nog steeds lastig doen. Mijn linkerhand blijft over het algemeen iets zwakker en reageert wat trager dan zijn rechter collega. Soms is hij ook een beetje stijf en pijnlijk.
Zodra ik uit de revalidatie naar huis keerde, zijn Phil en ik gaan uitzoeken hoe wij ons muzikale partnerschap verder konden zetten. Eerst ben ik op zoek gegaan naar instrumenten die met één hand te spelen zijn. Zo kwam ik vrij snel terecht bij melodica en accordeon, twee instrumenten die ik al bezat, maar die ik nog nooit met People’s Cap had gespeeld. Ik speel al heel lang accordeon echter, en mijn eerste melodica dateert nog uit mijn tienerjaren, dus onbekend waren ze zeker niet. Accordeon, zoals ik die vroeger speelde, is absoluut een tweehandig instrument, en qua coördinatie een hele moeilijke ook. Maar ja, je kunt hem ook met één hand spelen als je geen keuze hebt.
Op die manier ben ik enkele van onze oude instrumentals gaan bewerken, zodat ik ze nu op accordeon speelde. Dat gaf ze eigenlijk een hele andere klank die ons wel beviel. En dat werd dus onze eerste korte optreden. Wat voelde dat goed!
Gitaar!
Maar wat ik echt wilde, was terug gitaar spelen. Gitaar was mijn eerste instrument, en ook het instrument dat ik het best speelde. Mijn eerste grote liefde, zeg maar.
Dus begon ik heel simpel. Op een dag kwam Phil met een tekst die ik heel mooi vond. Hij stelde voor dat ik er een melodie voor zou schrijven. Dat deed ik dus. Maar de nieuwe melodie baseerde ik op een alternatieve gitaarstemming, waardoor ik mijn linkerhand amper moest gebruiken. En zo was ik vertrokken! Ik wist instinctief nog hoe en waar ik mijn vingers moest zetten. Alleen wilden die in het begin helemaal niet meewerken.
Eén van mijn kinderen, heeft het heel mooi onder woorden gebracht: ik leek op iemand die heel goed weet hoe je gitaar moet spelen in theorie, maar die dat nooit in het echt heeft gedaan! En zo tegenstrijdig voelde het ook aan. Maar beetje bij beetje begon het terug te komen. Eerst met korte inspanningen en lange pauzes. Maar geleidelijk aan kon ik wat langer spelen, en op den duur was People’s Cap echt helemaal terug.
Helemaal terug
Afgelopen zondag (juli 2023) hebben wij onze eerste echt concert sinds begin 2017 gegeven. Een uur lang hebben we gespeeld op een klein festival in Gent voor een hele leuke publiek. Foutloos was het zeker niet, maar dat zijn we nooit geweest! We spelen altijd liever ergens op de rand tussen wat we kunnen en wat we zouden willen kunnen.
Maar wat te denken van de weg die ik de laatste jaren heb afgelegd?
Wel, die is nog niet ten einde. Dat hoop ik, althans! En, als ik eerlijk ben, zijn er ook instrumenten die helemaal niet teruggekomen zijn. Blokfluit en piano onder andere, die lijken wel een stap te ver. Om van de bassen van de accordeon maar te zwijgen… Maar eigenlijk ben ik zo dankbaar voor wat ik nu al heb kunnen bereiken, dat ik daar best vrede mee heb leren nemen.
Meestal tenminste!
People’s Cap vind je op Facebook:
https://www.facebook.com/peoples.cap
Je vindt ons ook op Soundcloud:
Je vindt ook enkele liedjes op YouTube:
Een zware tegenslag, en we kunnen niet kiezen wat het leven ons voor de voeten gooit. Maar je bent hier goed mee omgegaan. Dat kan anderen inspireren!