UZ Pellenberg, april 2017
In de eetzaal hangt een kaart. Het is héél eenvoudig. Alle tafels worden heel duidelijk afgebeeld, met daarbij, op de juiste plaatsen, de kamer- en bed- nummers, zodat je altijd weet waar je moet gaan zitten.
Alleen, hoe vaak ik er ook naar kijk, ik zie niet waar ik moet gaan zitten. Ik wéét waar ik moet zitten, want mijn kamergenoot heeft het mij gisteren al verteld, en zoiets ga ik niet rap vergeten.
Maar moest het van die kaart afhangen, zou ik nooit op de juiste plaats zitten.
Ik zie alle tafels, zowel in de zaal als op de kaart. Ik zie alle stoelen. Ik zie hoe ze worden weergegeven op de kaart. Maar de link tussen de kaart en de realiteit lijkt niet meer te bestaan.
Ik herinner mij ineens hoeveel moeite sommige van de welpen hadden met kaartlezen en oriëntatie, toen ik ze probeerde dat uit te leggen.
Ik ben terug een welp geworden.
Over een paar weken kan ik beginnen met het kompas.
Misschien.
Be First to Comment