Andy Williamson, 2019
Eén blijvend gevolg van de beroerte is dat ik geen nieuwe gezichten meer in mijn geheugen kan opslaan. Gezichten die ik kende al van voor de beroerte zijn er nog altijd, maar van mensen die ik sindsdien heb leren kennen heb ik er geen. Die mensen zijn dan moeilijk of onmogelijk te herkennen, wat tot gênante situaties kan leiden en het heel moeilijk maakt om er namen aan te koppelen. Tijdens mijn revalidatie echter, was niemand hiervan op de hoogte, mijzelf inbegrepen…
UZ Gasthuisberg, maart, 2017
Vandaag vertrek ik. Om mij te revalideren. Interessant word, trouwens. En ik ga haar missen, mijn lieve kinesiste. Zij heeft veel meer voor mij gedaan dan ze ooit zal weten. Ze heeft mij doen lachen wanneer mij dat amper lukte. Ze heeft mij dag na dag het verschil laten zien met gisteren. Ik heb in haar armen gehuild als een klein kindje, maar ik schaam mij er niet voor. En ik denk niet dat ik de laatste zal zijn.
Ik hoorde dat zij praktijkles geeft aan de universiteit. Ik heb in mijn leven misschien te veel leraars gekend. Maar als ik haar met de studenten bezig zie, dan denk ik dat ze in goede handen zijn.
Ja, ik ga haar missen, mijn lieve kinesiste. Maar wat mij stoort, en waar ik mij eigenlijk wel voor schaam, is dat ik haar naam, zij die zo veel voor mij heeft gedaan en betekend, niet eens weet te vertellen.
Be First to Comment