Vandaag is het de internationale dag van de blindengeleidehond. Als ik dit schrijf ligt Nino, mijn eigenste blindengeleidehond, naast mij te slapen. Alhoewel, niet echt te slapen denk ik, want toen ik zijn naam zei in de vorige zin maakte hij een geluidje om te zeggen: ja, wat is er?
Tervuren, april 2020
Als iemand met een visuele beperking, en dan ook nog iemand met een hersenletsel, ben ik heel gelukkig om zo’n trouwe kameraad aan mijn zij te hebben. Mensen die mij in de afgelopen veertien maanden hebben leren kennen, hebben ook Nino leren kennen. Dat kan niet anders, want waar ik ben, is hij er ook. Wij zijn onafscheidelijk, wat we allebei erg fijn vinden, daar ben ik zeker van.
Wat hij voor mij doet? Tja, ik heb tijd noch woorden genoeg om het allemaal uit te leggen. Ik hoor mensen hun geleidehond hun ‘ogen’ noemen, en dat begrijp ik volkomen. Maar als iemand dat tegen mij zegt antwoord ik met: ‘voor mij is hij eerder mijn vervangingshersenen.’ Al die kleine beslissingen die je moet maken als je op stap bent: gaat die tegenligger opzij of moet ik dat zelf doen? Kan ik er tussen? Waar is het zebrapad? Ben ik niet te dicht bij die stoeprand? Dat zijn allemaal dingen waar ik nu niet meer moet op letten. Ik kan mijn zicht bij wijze van spreken uitschakelen, of er tenminste helemaal niet op hoeven te letten, omdat er altijd iemand bij is die dat graag voor mij overneemt.
Zolang ik weet waar ik ben, waar ik naartoe moet, en hoe er te geraken, is dat genoeg. Ik krijg soms de vraag hoe Nino de weg weet. Dat weet hij helemaal niet! Wat hij wel weet, is mij door de straten, tussen de mensen, de vuilbakken, de fietsen, de lantaarnpalen, de caféterrassen, de op de stoep geparkeerde brommers, de winkelboorden, de laaghangende takken, de gaten in de grond, de trappen, de stoepranden en nog veel meer te loodsen, en voor mij is dat meer dan genoeg.
Watching Nino make such a big difference for you has been wonderful. 🙂
😎