Tijdens de regelmatige wandelingen in Gasthuisberg werd ik vaak geconfronteerd met mijn nieuwe beperkingen. Zo werd ik er bijvoorbeeld van bewust dat ik heel weinig met de linkerkant van beide ogen zie. Als compensatie werd mij geleerd om steeds de ruimte te scannen , en altijd eerst goed naar links te kijken, omdat ik daar het vaakst dingen mis. Deze strategieën gebruik ik nog steeds elke dag. Ik heb ze mij toegeëigend, al vergeet ik vaak nog altijd eerst naar links te kijken!
UZ Gasthuisberg, maart 2017
Links en rechts, die brachten me altijd al in de war. Maar nu…!
Samen stappen we de gang af.
“Neem de volgende links” zeg je.
“Maar nee”, zeg je dan, “ik bedoelde de andere links…”
Links en rechts,
rechts en links;
ze zijn niet meer wat ze waren.
Links is nu moeilijk. Héél moeilijk. En rechts zou ik nu links moeten laten liggen, alsof dat mogelijk zou zijn.
“Links kijken” zeg je, “altijd links blijven kijken, dan komt het goed”.
Uit het niets doemt het karretje van de verpleging op. Aan de linkerkant, natuurlijk. En, voor ik het goed besef, botst mijn hand er tegen. Mijn linkerhand.
Links en rechts,
rechts en links:
ze zijn niet meer wat ze waren.
Voor mij althans.
Be First to Comment