Als ik foto’s op Facebook zet, krijg ik steevast de vraag hoe iemand met een visuele beperking toch degelijke foto’s maakt. Ik begrijp het zelf ook niet helemaal, maar zo heb ik het ontdekt…
Tervuren, mei 2020
Ik heb altijd al een oog voor een foto gehad. En dat heb ik zowaar nog steeds. Het ligt echt niet voor de hand dat iemand met een visuele beperking goede foto’s kan maken, maar toch is dat bij mij het geval. Sinds mijn studententijd heb ik altijd serieuze fototoestellen gebruikt, zowel SLR, 35 mm compact als 6×6 mediumformaat. Ik hou ervan om met belichting, focus en scherptediepte te spelen, om zo tot een uniek beeld te komen.
Eerste pogingen
Al vanaf mijn tijd in Gasthuisberg wou ik foto’s maken, maar mijn eerste pogingen verliepen ronduit slecht. Ik probeerde eerst met mijn gsm, die toch goede foto’s maakt, maar het lukte mij toen helemaal niet. Ik had moeite om het toestel op de juiste plaats te houden om het beeld vast te leggen. Ik kreeg het beeld nauwelijks te zien op het kleine schermpje, en al helemaal niet recht. En dus, meer dan zes maanden lang, dacht ik dat foto’s maken tot het verleden hoorde. Het was pas in november dat ik het opnieuw probeerde, en uiteindelijk gebeurde het geheel onvrijwillig.
Ik ging een weekend weg met mijn twee zonen naar Groningen, in het Noorden van Nederland. Het zou de eerste keer weg zijn zonder mijn vrouw, en dat was al spannend genoeg wat mij betrof. Ik had nog niet zo’n lange reis met de auto gemaakt, wat nu heel vermoeiend is, en ik was er niet helemaal gerust in dat ik het goed aankon. We planden alvast voldoende rustpauzes in.
Het gebeurde in Groningen
Ik pakte alles in (of beter gezegd: mijn vrouw deed dat!) en we vertrokken. Onderweg gingen we een kijkje nemen in Urk, aan de IJsselmeer, wat voor mij een eerste bezoek was aan een unieke plaats. Vroeger was het een visserseiland midden in de zee, maar sinds de Deltawerken maakt het deel uit van de zuidkust van het IJsselmeer – echt een bezoek waard. Die nacht verbleven wij in een air b’n’b niet ver van Groningen. Dat was voor mij ook een nieuwe ervaring, en het viel heel goed mee. Ik was uitgeput na zo’n lange dag, maar toch tevreden. Ik had geen vermoeden van de hinderlaag die mij te wachten stond.
Die avond kreeg ik mijn DSLR in de handen gestopt. Ik was eerlijk gezegd een klein beetje boos. ‘Wat heeft dit nu voor zin? Die had je echt niet moeten meenemen. Ik kan toch geen foto’s meer maken.’ Ik probeerde het toestel terug te geven, maar dat lukte mij niet. ‘Proberen maar, zeiden ze, je hebt toch niks te verliezen.’
En dus, tegen mijn goesting, keek ik voor het eerst door de zoeker van mijn eigen vertrouwde fototoestel.
Mijn wereld veranderde. Het enige wat ik nu nog zag was het beeld dat ik wilde vastleggen. De rest, al het verwarrende er om heen, bestond ineens voor mij niet meer. Ik wist het direct – Dit gaat me lukken!
Ik draaide aan de zoom, zorgde even dat het in orde was met de belichting, en ik haalde de trekker over…
Be First to Comment