Wat je onvermijdelijk ontdekt wanneer je een NAH oploopt is precies hoeveel je hersenen voor je op de achtergrond altijd al deden, zonder dat jij er weet van had. Voor mij was dit een hele ongemakkelijke verrassing. Het is pas wanneer de automatismen wegvallen, dat je bewust wordt van de hoeveelheid data die je hersenen continu te verwerken krijgen, en de korte tijdspanne waarin die moeten worden verwerkt om jouw beeld van de wereld om je heen courant te houden.
Tervuren, april 2020
In een rechte lijn stappen midden op de stoep : dat kan zo moeilijk niet zijn. Of zo denken wij toch. Je stapt: je zet eerst je linkervoet, dan je rechtervoet, en je zorgt dat je in het midden blijft. Wat zou makkelijker kunnen zijn? Maar de realiteit is wat ingewikkelder. Ik kan goed stappen; héél goed zelfs – ik kan kilometers ver stappen zonder mij maar één keer van voet te vergissen! Maar die rechte lijn, hoe bepaal je dat? Bij mij gaat dat heel wat minder vlot.
Waar is het midden?
Waar is het midden van de stoep? Om dat goed in te schatten heb je al veel informatie nodig. Waar is de linkerkant van de stoep? Waar is de rechterkant van de stoep? Op welke afstand bevinden die zich van elkaar? Waar is het middelpunt tussen de twee? Op welke afstand en in welke richting sta ik ten opzichte van dat middelpunt? Hoe moet ik mij bewegen om bij dat middelpunt te komen?
Bij gezonde hersenen zijn dat allemaal vragen waar ze letterlijk in een oogwenk antwoorden op heeft kunnen uitpuzzelen. Je moet eigenlijk al die dingen tegelijk in je hoofd kunnen houden, om zo op straat zelfs te kunnen beginnen met bewegen. En, eens je begint met stappen, zijn al die afstanden, hoeken en berekeningen constant aan het veranderen. Maar wat als je hersenen niet mee kunnen?
Wanneer je mij vraagt om in het midden van de stoep te gaan staan, kijk ik eerst naar links en zie ik de linkerkant van de stoep. Vervolgens kijk ik naar rechts om de rechterkant van de stoep te bepalen. Maar, omdat ik die twee stukjes informatie niet tegelijk in mijn hoofd kan houden, ben ik ondertussen niet meer zeker van de locatie van de linker kant van de stoep. En dus kijk ik een tweede keer naar links om de linkerkant van de stoep opnieuw te bepalen. Maar nu ben ik weer vergeten waar de rechterkant zich bevindt. Dus moet ik weer naar rechts kijken.
Ik ben in een soort feedbackloop terecht gekomen. En het kan lang blijven doorgaan.
Mensen die mij kennen zullen dit ongetwijfeld herkennen in het hoofdschudden waar ik zo vaak mee geconfronteerd ben.
Be First to Comment