UZ Pellenberg, juni 2017
Ik stap terug van de eetzaal. Ik heb goed ontbeten. De radio stond weliswaar aan, waar ik een hekel aan heb, vooral bij het ontbijt, maar ik heb zelfs naar de verkeersinformatie kunnen luisteren zonder probleem.
Ik stap terug naar mijn kamer langs die ellenlange gang.
Eén van de verpleegsters kijkt mij aan met een stralende glimlach. Eerst weet ik niet waarom. Dan besef ik dat ik aan het zingen ben: La Solitudine van Laura Pausini, In het Italiaans, een taal die ik niet eens spreek.
Ik heb het ooit uit het hoofd geleerd omdat ik het zo mooi vond.
Dat vind ik nog altijd
Het leven kan soms mooi zijn.
Be First to Comment