Deze keer laat ik Helen, ‘s werelds liefste echtgenote aan het woord. Afgelopen zaterdag gebeurde er iets dat ons allebei serieus deed nadenken, Ik moest in Mechelen zijn…
Enfin, ik ga nu zwijgen. Ik ging haar toch aan het woord laten!
Andy reist de laatste 18 maanden regelmatig naar Mechelen, meestal met het openbaar vervoer. Dit is het uitzicht als je uit het station komt. Hij moet langs de weg rechts van het hoge gebogen witte flatgebouw.
Deze week bracht ik hem met de auto, vanwege het weer, de timing, en een verandering in de dienstregeling van de bussen die voor onregelmatige diensten zorgde. Het was een vochtige ochtend in januari, veel grijzer dan deze Streetview-foto’s van juli vorig jaar. De vorige keer dat ik hem met de auto meenam parkeerde ik op de brug, die ongeveer 200 meter naar links op de foto staat, en liep ik met hem mee naar dit punt.
Nu stopte ik in een van de ‘kiss and ride’-plaatsen in de straat in het midden van de foto, net rechts van het bakstenen zuilmonument.
Dit is het uitzicht vanaf waar we parkeerden. Er waren geen fietsen, of bladeren aan de boom, maar de bakstenen pilaren voor ons waren nog versierd met kerstverlichting en een kerstrendier. Andy maakte zich zorgen. Hij kon het station zien – het witte gebogen dak is heel kenmerkend. Maar hij vertelde dat hij niet wist waar hij zich bevond ten opzichte van het station. Hij kon zich dus niet oriënteren om te weten waar hij heen moest.
Welk monument?
Ik verwees naar het bakstenen monument omdat ik dacht dat hij wel zou weten waar dat was. Maar hij zei alleen: ‘welk monument?
Andy kon het station zien, maar zijn hersenen hadden blijkbaar het hele monument ‘weg-gefotoshopt’ en het station ingevuld, zodat het voor hem leek alsof er een weg was met alleen het station erachter. Hij had er geen idee van dat er recht voor hem iets zo groot was dat hij niet zag.
We staken over bij deze kruising, en Andy kon zich nog steeds niet oriënteren.
We kwamen zo dicht bij het bakstenen monument, maar Andy kon het nog steeds niet zien, hoewel hij het station erachter wel nog zag.
Dit is het uitzicht vanaf de andere kant van hetzelfde zebrapad. Het witte gebouw voor hem komt in zicht en Andy weet meteen waar hij is. Dat komt misschien omdat hij het herkent van het rijden in Mechelen voordat hij de beroerte kreeg. Hij kan nu de ingang van het station vinden, de straat die hij moet nemen, en het volgende zebrapad dat hem er naartoe brengt. Vanaf daar verloopt de route van 2 km door het centrum van Mechelen probleemloos.
Verbazing
Uren later, toen hij thuiskwam, deed ik een snelle Google-zoekopdracht en liet ik Andy het monument zien dat hij niet had kunnen zien. Hij was verbaasd en ontzet. Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat het geen zin heeft om vol te houden dat iets er is wanneer hij het niet ziet. Later, als we thuis rustig naar dingen kunnen kijken op een scherm, ziet hij ze meestal wel. De volgende keer dat hij in Mechelen is, ziet hij het misschien zelfs daar!
Veel mensen die slechtziend zijn, hebben een probleem met hun ogen dat meetbaar is in een oogtest. Er zijn verschillende soorten beperkingen. Als je geïnteresseerd bent, kun je hier een simulator voor slechtzienden vinden
https://versanthealth.com/vision-simulator
Andy’s visuele beperking is niet meetbaar met een oogtest. Het kan ook niet worden gesimuleerd, omdat het het gevolg is van een hersenbeschadiging. Het is moeilijk uit te leggen, omdat hoeveel hij ziet wordt beïnvloed door de situatie waarin hij zich bevindt.
Ontbrekende informatie
Zijn hersenen verwerken visuele informatie niet meer snel genoeg, dus hoe meer er te zien en te horen is, hoe minder hij daadwerkelijk ziet. Als zijn hersenen niet begrijpen wat zijn ogen hem vertellen, proberen ze zelf de ontbrekende informatie in te vullen. Dit betekent dat er soms dingen voor hem onzichtbaar zijn en dat er soms dingen voor hem verschijnen die er in werkelijkheid niet zijn. Dat maakt het navigeren in zijn wereld erg stressvol en vermoeiend, en soms gewoon gevaarlijk. Het monument in Mechelen is enorm, dus is het makkelijk te begrijpen waarom het een probleem is dat hij het niet kan zien. Maar elke dag zijn er stoepranden, auto’s, stoplichten, lantaarnpalen, verkeersborden, andere mensen, gaten in de grond… die hij gewoon niet ziet. Nu begrijp je misschien iets beter waarom zijn blindengeleidehond zo belangrijk is voor hem.
Krachtige boodschap, Andy! Hiervoor moeten we blijven ijveren.