Heldhaftige tijden

Heldhaftige tijden

We leven blijkbaar in heldhaftige tijden. Wie had dat kunnen voorspellen?

Nieuwe helden springen overal op, terwijl sommige van de oude garde letterlijk van hun sokkels worden gehaald.

Voor heel wat landen in Europa is donderdagavond heel even bijna de nieuwe zondag geworden. Vroeger moest je naar de kerkdienst; nu moest je buiten staan applaudisseren. Voor de helden. En dat zijn ze ook echt. De dokters, verplegers, mensen in de ouderenzorg, het onderwijs, de mensen die de rekken bijvullen in de supermarkt; dit zijn de mensen die onze samenleving staande houden. Zonder de mensen die de straten proper houden, of die de vuilzakken ophalen, zou het leven in onze steden binnen de kortste keren ondraaglijk worden, en vooral ongezond. Zonder de schoonmakers, die altijd weer, en vaak ongezien, onze werkruimtes onderhouden, moesten wij het natuurlijk zelf doen. Je vraagt je eigenlijk af waarom de mensen die deze jobs doen, die opeens zo belangrijk blijken te zijn, in “normale” tijden veel minder gewaardeerd worden.

Tijdens mijn revalidatie leerde ik heel wat van die helden kennen. En zonder hen had ik het misschien niet gehaald. Ik had het zeker niet zover kunnen brengen. Hun zorg, geduld, inzet en expertise maakte een enorm verschil voor mij en nog vele anderen. Elders in dit blog noemde ik ze helden, en ik meende het ook. Het zijn mensen waar ik naar opzie. Mensen waar ik eigenlijk een beetje op zou willen lijken, want als held zijn iets betekent, is het net iemand erkennen waar je op zou willen lijken.

Van heel veel mensen hoor ik de roep om het in de toekomst wat anders te gaan doen, en de dingen en mensen meer naar hun echte waarde te schatten. Het wordt tijd.