UZ Pellenberg, juni 2020
Zondagavond, 21:00 uur, terug op mijn kamer in Pellenberg na een lang weekend thuis.
Dit was een moeilijk weekend.
Hier in het revalidatiecentrum worden de meeste dingen voor mij beslist, en dat is ook logisch: Om hoe laat ga ik eten? Wat wil ik eten? Om hoe laat moet ik in de kine zaal zijn? Of bij de psycholoog? Wat doe ik woensdag om 15:00?
Bij deze vragen heb ik heel weinig inspraak, en dat kan ook moeilijk anders zijn: als alle revalidanten hun eigen menu en uurrooster mochten samenstellen, zou het niet lang houdbaar blijven.
In het weekend liggen de zaken natuurlijk wel anders: ik ben thuis; ik slaap in mijn eigen bed, zit in mijn eigen zetel en eet aan mijn eigen tafel. En dan, zou je denken, kan ik mijn eigen beslissingen zelfstandig maken.
Maar niets blijkt minder waar. En terecht, ook.
“Zal ik even meegaan naar de winkel?” Een simpele vraag, zo lijkt het, maar in de praktijk is “even naar de winkel gaan” een hele klus die veel inspanning en voorbereiding vraagt, en niet alleen door mij.
Als ik mee wil, moet iemand mij helpen en op mij letten. Iemand die goed ziet, die tijd genoeg heeft, en die het niet erg vindt om mij letterlijk bij de hand te nemen. Die het aangeeft als we bij een stoeprand komen, anders struikel ik er over.
Om niets te zeggen over hoe hulpbehoevend ik ben als we eindelijk in de winkel zijn, wat het winkelen niet bevordert, natuurlijk.
En gaan winkelen is maar één voorbeeld. Als iedereen thuis is wordt het een helse drukte
bij ons thuis. Ik heb het altijd een gezellige drukte genoemd, maar daar kan ik nu niet meer van genieten.
Integendeel, ik zou het liefst van al willen ontsnappen, maar ons huis is er nu eenmaal te klein voor.
Dan eventjes de rust zoeken in het bos, dat op 50 meter van ons voordeur begint? Ook dat gaat niet, want niemand zou gerust zijn moesten ze weten dat ik alléén het bos was ingetrokken…
zelfs de kleinste spontane beslissingen lijken erg moeilijk te realiseren.
ik overdrijf wel een beetje, dat weet ik. maar wel minder dan je zou denken. Uiteindelijk ben ik het grootste deel van mijn vrijheid kwijt, en ik vraag mij af of ik het ooit helemaal terug krijg.
Be First to Comment