In deze blog heb ik vaak verteld over Nino, mijn zwarte blindengeleidehond. Nino is ondertussen al elf jaar geworden, en hij is al bijna vijf maanden aan het genieten van zijn oververdiend pensioen. Ondertussen heb ik al een stage succesvol afgerond met Vyuzu, een iets grotere gele labrador, die voortaan zijn plaats zal innemen. Gelukkig mag Nino bij ons blijven – hij en Vyuzu kunnen goed met elkaar omgaan. Dit is het eerste verhaal over Vyuzu.
Tervuren, februari 2025
Gisteren moest ik weer naar de cursus in Mechelen.
Iets na 16:30 uur stapte ik, samen met Vyuzu, op de bus die de 44 tram voorlopig moet vervangen.
Meestal vertrek ik iets vroeger, om aan de drukte van het spitsuur te ontsnappen, maar deze keer lukte het mij niet. Op de trambus was het nog rustig, maar toen we aankwamen in het Montgomery metrostation en afdaalden naar de sporen, begonnen de problemen al.
Probleem met de metro
Van de nauwelijks verstaanbare stem die uit de luidsprekers kwam, begreep ik dat er een probleem was met lijn 5, die vertragingen veroorzaakte. Het was op het perron dan natuurlijk heel druk, en iedereen stond een beetje samengeperst. Zoals met veel mensen met een hersenletsel, functioneer ik niet optimaal in zo’n situaties. Ik gaf Vyuzu het commando om een stoel te zoeken, maar het was veel te druk en hij zag er geen – hij kon niet doorheen alle wachtende mensen kijken, natuurlijk. Dus bleven we maar staan.
Eindelijk kwam er een trein aan, en we stapten erin. Eigenlijk hadden we geen keuze, we werden erheen door de menigte gezogen…
Iemand was vriendelijk genoeg om mij haar zitplaats te geven, waar ik heel dankbaar voor was. Vyuzu ging keurig achter mijn benen onder de stoel liggen, en we vertrokken.
In de metro van Centraal Station was het ook heel druk. Iedereen wilde tegelijkertijd naar boven, en het duurde even voor Vyuzu een trap vond. Eens boven, bleek het niet de trap te zijn die we gewoonlijk gebruiken. Beneden was het te druk geweest om kieskeurig te zijn, en Vyuzu heeft de eerste de beste trap naar boven moeten nemen. Ik ken er alle trappen (denk ik tenminste), dus was het geen echt probleem. Ik moest mij alleen even zien te oriënteren en te ontdekken precies waar ik nu stond.
Na enkele pogingen lukte dat wel, en we volgden nu de tunnel naar het treinstation zelf. Vanaf onze ‘normale’ trap in het metrostation tot aan de trap naar beneden naar de sporen in het treinstation moet ik geen enkel commando meer geven. We hebben het ondertussen zo vaak gedaan, dat Vyuzu weet waar we moeten zijn en zelf het initiatief neemt.
Wat een kick!
Het is moeilijk om te beschrijven hoe het voelt om je door een hele drukke plaats te laten leiden door zo’n bekwame hond. Je hebt de hond natuurlijk precies omdat je zelf niet in staat bent om zoiets zonder hulpmiddel te doen. Ik heb dezelfde reis al dikwijls met mijn witte stok gemaakt, en al kan ik het wel, het vraagt zoveel inspanning dat, als ik op mijn bestemming kom, ik zo moe ben dat ik heel weinig kan doen.
Met een blindengeleidehond is dat helemaal anders. Je voelt je van links naar rechts gaan als hij zijn koers verderzet, tussen de steeds veranderende mensenmassa die allemaal door die tunnel in beide richtingen moeten zien te komen. En allemaal op een snelheid die je niet voor mogelijk houdt. Ik ben niet de beste om zoiets te beoordelen, maar volgens mij zijn wij bijna altijd de snelste door de tunnel. En allemaal zonder iets of iemand aan te raken onderweg. Verbluffend, gewoon. Wat een kick geeft dat!
Onderaan de trap gingen we even naar links en dan rechts naar de trap naar spoor vijf, waar onze trein zou vertrekken.
Op de trein
Ik installeerde mij zonder problemen in de trein, met Vyuzu op zijn vertrouwde plaats achter mijn benen, en tegenover ons nog twee vrije plaatsen. De trein hield even halt in het Noordstation, en daar vroegen twee meisjes of ze die plaatsen mochten innemen. Zij waren duidelijk in de ban van die schattige hond, en al op weer bleek hoe makkelijk je door je hond contacten met anderen kan leggen. Ze waren studenten aan de VUB, die voor het weekend terug naar huis in Antwerpen gingen.
Als gewezen leraar heb ik altijd veel contact gehad met jongeren. En ik heb dat heel erg gemist de laatste jaren. Dus was het met een beetje tegenzin dat ik, twintig minuten later, weer afscheid moest nemen na een gezellig babbeltje, omdat we aangekomen waren in Mechelen.
Het was al raadselachtig druk op het perron wanneer ik van de trein stapte. Ik heb het station van Mechelen nog nooit zo druk weten te zijn. Zelfs op de trap naar het station beneden ging het aan een slakkengang. Voor mij is een trap afgaan met zoveel mensen om mij heen al een moeilijke situatie. Maar voor Vyuzu is het dat ook, omdat hij niet kan zien waar we naartoe moeten.
In de gang onder de sporen bleef de drukte aanhouden, en we gingen met zijn allen tergend traag naar de uitgang aan het Stationsplein. Bij die uitgang wordt er momenteel hevig verbouwd, en ik dacht dat het daarmee te maken zou hebben. Maar dat bleek niet het geval te zijn.
Onmogelijke bevelen
Plots hoorde ik een damesstem voor mij, die zei om naar “die kant” te gaan. Ik wist niet of dat voor mij was bedoeld, en ook niet wie het had gezegd.
Het werd herhaald.
Ik vroeg “welke kant?”
“Die kant daar” kwam het antwoord. Daar had ik natuurlijk niet zoveel aan. Als je niet ziet waar iemand naar wijst, kan je er ook niet naartoe.
“Links?” vroeg ik, “Rechts? Vooruit? Achteruit?”
“Ik ben blind” voegde ik behulpzaam toe.
“Naar die kant daar” kwam het onveranderlijke antwoord.
Een redder in nood
Ik stond nu op het punt van te ontploffen. Maar voor ik iets kon zeggen waar ik misschien spijt van zou hebben, zei een vrouwenstem naast mij: “zal ik u daar naartoe brengen?” Ik liet haar voorop gaan en ik liet Vyuzu netjes volgen. Toen we het Stationsplein bereikte, legde ze uit dat het om een politiecontrole ging, en dat hier overal politiewagens en agenten stonden. Ik bedankte haar en dacht na over hoe ik makkelijk te veel tegen die agente had kunnen zeggen.
Ik ben al meer dan een jaar bezig met de cursus in Mechelen. En ik heb al heel wat meegemaakt onderweg met mijn twee honden; een treinstaking onder andere! Maar dit was veruit de moeilijkste rit ernaartoe. En, door alles heen bleef Vyuzu rustig en gefocust – gewoon onverstoorbaar. Hoeveel inspanning en training er nodig is om een hond zo ver te krijgen dat dit mogelijk is, is kan ik mij haast niet voorstellen. Maar ik zal de staf en vrijwilligers van Scale Dogs er altijd dankbaar voor zijn.
Toen ik iets te laat aankwam in de leslokaal die avond gaf ik Vyuzu eerst zijn eten. Iedereen is dat ondertussen gewoon. Daarna haalde ik een koffie voor mezelf. We begonnen aan de les en, kort daarna, hoorden wij ineens snurkgeluiden van onder mijn tafel…
Be First to Comment