Het Zuidstation in Brussel is een echte doolhof. Ik weet van toen ik nog goed kon zien dat ik heel goed op de borden moest letten als ik niet verloren wilde lopen. Het geeft niet echt de indruk dat iemand het zo heeft ontworpen; meer dat het gegroeid is, dat het de ruimte heeft proberen te vullen die er naast, doorheen zijn geschiedenis is vrijgekomen.
Dat heeft zijn charmes, natuurlijk. Maar ook zijn nadelen. Één daarvan, en voor mij misschien wel de grootste, is de toegankelijkheid. Voor iemand die slechtziend is, is het een echte nachtmerrie.
Centraal, Nord, Zuid
In het Centraal Station loop ik heel zelden verloren. Het is niet zo groot als het Zuidstation, en in ieder geval veel overzichtelijker. In het Noordstation kom ik maar heel zelden. Maar het Zuidstation, daar moet ik af en toe zijn, en hoe vaker ik er kom, hoe verwarrender het wordt.
Ribbels
Het is niet dat ze de toegankelijkheid voor blinden en slechtzienden negeren. Integendeel, overal in het station vind je de ribbels op de grond die witte-stok-gebruikers helpen om zich te oriënteren. Voor ik mijn blindengeleidehond had, heb ik daar zeer dankbaar gebruik van gemaakt. In die tijd heb ik de belangrijkste routes door het station onder de knie gekregen.
Maar wanneer je een blindengeleidehond gebruikt, gaat alles twee keer zo snel, en maakt die bovendien geen gebruik van de ribbels in de grond. Met andere woorden, je moet altijd weten waar je bent; altijd een kaart van het station in je hoofd hebben om je weg te kunnen vinden. Zelfs de GPS-systemen werken er niet, omdat je binnen zit en geen verbinding hebt met de nodige satellieten.
Bij mij is die kaart duidelijk erg onnauwkeurig, om niet te zeggen helemaal fout.
Verleden week moest ik er weer zijn. Ik kwam rond zes uur ’s avonds van een Lijnbus, even buiten het station, en ik moest naar de trap van de metro ingang bij de Engelandstraat om zo naar huis te gaan. Ik geraakte binnen in het station, maar ik vermoed dat ik langs de verkeerde ingang ben gegaan, want eens binnen kon ik niets meer vinden. Niet getreurd dacht ik, gewoon even terug naar buiten, de GPS aanzetten en de juiste deur vinden.
GPS
Mijn GPS geeft gesproken aanwijzingen, en ik heb een koptelefoon die de gehoorgangen openlaat, zodat ik alles om mij heen nog goed hoor. Het is een systeem dat mij heel vaak goed heeft geholpen. Gemakkelijk en veilig, nietwaar? Maar nu weet mijn trouwe gps de weg ineens niet meer. Ik moet eerst de ene richting uit. En dan moet ik, om onbegrijpelijke reden, terug naar vanwaar ik gekomen ben. En dan ineens in een totaal andere richting. Op den duur weet ik het helemaal niet meer. Misschien komt het door de hoge gebouwen aan alle kanten, maar dat toestel wist geen raad meer, en ik nog minder!
Uiteindelijk kwamen we bij een van de vele deuren van het station. Inmiddels had ik geen idee welke deur het was, maar ik gaf Nino toch het commando om binnen te gaan. En dan stonden we maar stil. Ik wist nu niet of ik naar links, naar rechts of vooruit moest gaan, want ik had geen idee waar ik was.
Ik had kunnen huilen van de frustratie. Het was nu bijna zeven uur, ik was al een uur geleden aangekomen in het station, en ik wist nog steeds niet waar ik was. Alleen dat ik ergens in het Zuidstation stond.
Nino schiet in actie!
En dan is Nino in actie geschoten. Hij vertrok in een bepaalde richting – ik weet niet meer welke – maar hij was heel gedecideerd: hier moesten we zijn. Ik wist het zelf niet, dan ben ik maar gevolgd.
In een razend tempo gingen we naar links, naar rechts, naar weet ik waar allemaal – het ging veel te snel voor mijn arme hersenen te volgen – en dan ineens stopte hij.
Na een paar seconden wist ik plotseling waar wij stonden: in de food court van het station, aan de balie van de frituur, precies waar je moet bestellen! En dat heb ik dus gedaan…
Wat later, na goed gegeten en gedronken te hebben, voelde ik me stukken beter. Nu is het me wel gelukt om de juiste uitgang te vinden, zij het niet van de eerste keer…
Ik ging naar huis met het vaste besluit om nog eens terug te komen, samen met iemand die wel goed ziet, om mijn weg in het station eens goed te leren. Thuisgekomen kreeg Nino, naast zijn gewoon eten, het stukje curryworst en de paar frietjes die ik voor hem bewaarde. Ja, het is natuurlijk altijd beleefd om dank u te zeggen!
Be First to Comment