Het zou niet mogen natuurlijk, maar toch komt het aan als een verrassing hoezeer je in je emoties getroffen wordt door een hersenletsel. ‘Onverwachte buien’ is het eerste wat ik op papier zette na de beroerte, al in de eerste week van mijn opname in Gasthuisberg. Ik wist toen al dat ik nog goed kon lezen (gelukkig maar!), maar iets zinvols schrijven had ik nog niet geprobeerd.
Ik zat op mijn kamer, iets na het ontbijt, wanneer twee verpleegsters binnenkwamen om mij te helpen aankleden. Ze vonden mij zittend op het bed, huilend alsof ik nooit zou stoppen. Na het radiojounaal had ik het verkeersbericht, met de gewoonlijke knelpunten op de Antwerpse- en Brusselse ringen gehoord. Ik had erbij moeten zijn. Een uur of zo later stapte de psychologe van dienst naar mij toe met de vraag of ik zou willen praten. Dat vond ik eigenlijk een goed idee, en achteraf heb ik dit geschreven. Ik weet nog altijd niet of ik het poëzie of proza moet noemen. Maar wat ik toen al wist is dat ik hier iets aan had, en dat ik, door dingen op te schrijven, die dingen misschien wel een plaats zou kunnen geven en mij helpen om de nieuwe ik te begrijpen.
En misschien, beetje bij beetje, zelfs te aanvaarden.
UZ Gasthuisberg, maart 2017
Het gaat vandaag weer regenen.
Ik voel de bui al hangen.
Hoge druk in het noorden van mijn hoofd botst met een bergketen van emoties, en zo begint de precipitatie.
Ik voel de nattigheid op mijn wangen, al ben ik nu vijf dagen niet meer buiten geweest. En nu, heel plotseling, zonder dat ik er maar iets aan kan doen, valt de regen.
Be First to Comment